А на Палессі ўсё нядробна:
Цяжкая спадчына вякоў,
Цяжкія рукі хлебаробаў,
Цяжкія сны палешукоў.
Якую трэба мець адданасць
I сэрца сынава, каб так
Любіць палескі край туманны
I маці бедны андарак.
Якую мужнасць мець патрэбна,
Каб хуткасці наперакор
Уваскрасіць і воблік зрэбны
Сяла,
I водбліск даўніх зор.
Нас б’е па сэрцах паскарэнне,
Сціскаюцца прастора, час.
А матчынай зямлі карэнні
Ніколі не адпусцяць нас.
Хвалюючае падабенства!
Старонкі Мележа крані —
I з небыцця, з майго маленства
Мае узнікнуць Курані.
I час імкліва незваротны
Мастак ізноў вяртае нам,
I ажывае ўладна роднасць,
Хоць я з мясцін інакшых сам.
Пад навальнічны подых рэзкі
Я пад буслянкаю стаю
I ў ціхай вёсачцы палескай
Сябе малога пазнаю.
I, навальніцаю абмыты,
Па сцежцы, як па паяску,
Іду па лузе аксамітным
Ля выспаў белага пяску.
Развеяўся настрой паганы,
Каліны зноў цвітуць мае.
I свеціць мне усмешка Ганны,
Любоў яе і боль яе.
Зямля бацькоўская, святая.
Так, гэта мы. Увесь народ...
Мне ў сэрца бусел залятае
З трывожных прыпяцкіх балот.
Пімен Панчанка
Комментарии
7 лет 50 недель назад
8 лет 5 недель назад
9 лет 14 недель назад
10 лет 13 недель назад
10 лет 17 недель назад
10 лет 46 недель назад
10 лет 51 неделя назад
11 лет 16 недель назад
12 лет 10 недель назад
12 лет 45 недель назад